Als je eenmaal ervaring hebt opgebouwd in de kunst van mindful communiceren dan weet je inmiddels van de veiligheid en het vertrouwen dat er in het samenzijn – in onze wij-ruimte – ontstaat. Dan weet je van de wonderlijke resonantie die maakt dat ieder van ons opbloeit, leert en ontdekt in een nieuwe dimensie van samenzijn. We ontdekken bovendien nieuwe creativiteit om ook de moeilijke momenten in onze relaties vruchtbaar te maken. Door de spiegeling en erkenning van de ander voelen we ons wezenlijk gezien om meer tot ons wezen te komen.

Ons brein heeft dit waarschijnlijk ook na een aantal keren oefenen onthouden en werkt nu beter mee, door de positieve herinneringen aan een creatief en veilig samenzijn op te slaan. Dat schept een basis om samen nieuwe gebieden te verkennen.

Kunnen we elkaar helpen onze schoonheid, onze liefde, onze wijsheid en kostbaarheid te leven? Is er een reële mogelijkheid ons samenzijn zo gestalte te geven, dat we onze oorspronkelijke, diepste natuur in elkaar leren herkennen? Kunnen we elkaar helpen onze boeddha-natuur te doen ontwaken?

In de Abhidhamma – een belangrijk document uit de boeddhistische psychologie – blijkt er een heel gebied van onderzoek en groei te zijn naar gebieden waar we niet meer gevangen zijn in onze identificaties met ons ego. Een rijke dimensie waarin we ons hoogste potentieel – onze oorspronkelijke natuur –  meer en meer realiseren. Zou het mogelijk zijn deze gebieden samen mindful te verkennen?

Onze boeddha-natuur realiseren door met elkaar mindful te communiceren, klinkt misschien als een onrealistisch vergezicht. Vreemd genoeg zijn we vaak bang om het beste in onszelf voor mogelijk te houden en aan het licht te laten komen. Maar begint niet elke nieuwe ontwikkeling met het lef het onmogelijke voor mogelijk te houden? Wat zou er gebeuren als we zo’n stoutmoedig onderzoek met elkaar gaan verkennen? Kan onze relatie een voertuig worden van wederzijdse bevrijding?

Onze criticus heeft hier natuurlijk onmiddellijk bewaar tegen. Ze waarschuwt ons dat we niet arrogant moeten worden. En bovendien is ze gewend relaties te beschouwen als onbetrouwbare geluksbrengers of directe probleemveroorzakers. Ze wil ons behoeden voor mogelijke reacties van anderen, die ons tot de orde roepen om ons keurig bij het bekende te houden. Wellicht ontbloten we ons en maken ons belachelijk. We hebben immers allemaal oude pijnlijke herinneringen waarin we levendig en vol vertrouwen onze wereld wilden ontdekken maar door de ander teruggefloten werden, bot bejegend of compleet genegeerd werden. Ervaringen waarin onze schoonheid, toewijding en creatieve expressie geen plek kregen.

Het is goed om onze geschiedenis te herkennen en met respect te bejegenen. Ons ego in de vorm van de innerlijke criticus doet het werk, waarvoor die gemaakt is: voorspellingen doen op basis van informatie uit het verleden. Hier is ook niets mis mee, zolang we ons niet identificeren met dit soort reacties uit ons voorgeprogrammeerd brein. Je kunt zeggen: “Ah, interessant. Wat wil mijn criticus bereiken door dit soort opmerkingen? Ah, ik zie het. Zij wil ervoor zorgen dat ik stop met het onderzoek naar mijn kracht, schoonheid en wijsheid. Mmmm, kan ik de bezorgdheid van mijn criticus respecteren en begrijpen? Kan ik mijn geschiedenis eren, die maakt dat mijn criticus me wil waarschuwen? Is het mogelijk  door te gaan met het onderzoek naar onze rijkdom, omdat wij meer zijn dan onze ego-reacties?”

Deze vragen kunnen ons bevrijden, omdat we ons herinneren aan het diepe bewustzijn dat op ons wacht, voorbij onze geconditioneerde patronen. Nu zijn we weer vrij om de creatieve ruimte te betreden, voorbij onze geschiedenis. Een ruimte van onderzoek waarin we onze oorspronkelijke open staat-van-zijn met de ander durven exploreren. Nu staat ons een veilige basis ter beschikking om de stap te zetten waarin we de boeddha-natuur in onszelf en de ander kunnen gaan verkennen.